Śnieżne Kotły – dwa kotły polodowcowe wcinające się w północne zbocza Głównego Grzbietu, między Łabskim Szczytem a Wielkim Szyszakiem, zwane także Śnieżnymi Dołami, Śnieżnymi Jamami lub Oczyma Ducha Gór. Duże wrażenie robią ich dwustumetrowej wysokości przepaściste ściany porozcinane żebrami i żlebami, u wylotu których ułożone są wachlarze stożków piargowych. Wschodni Wielki Śnieżny Kocioł od zachodniego Małego Śnieżnego Kotła oddziela grzęda skalna wysokości 180 m. Dna kotłów odcinają wały morenowe, z których najwyższy osiąga 40 m wysokości. We wnętrzu kotłów, w obniżeniach międzymorenowych, powstały niewielkie i płytkie Śnieżne Stawki.

Rzeźba terenu, stawy górskie i charakterystyczna roślinność tworzą krajobraz zbliżony do alpejskiego. Duże różnice wysokości względnych oraz bezwzględnych (dno położone na wysokości 1175-1240 m n.p.m., a górna krawędź około 1490 m n.p.m.) i ekspozycja stoków przyczyniają się do utrzymywania się w kotłach specyficznego klimatu. Zimą długo zalega tu śnieg i tworzą się wielkie śnieżne nawisy. Ściany kotłów pokryte śniegiem i lodem są ulubionym miejscem wspinaczek.„Zeszłoroczny”śnieg utrzymuje się tu czasem nawet do końca lipca.

Śnieżne Kotły są terenem występowania niezwykłego bogactwa gatunków roślinnych i zwierzęcych.

Zachodnią ścianę Małego Śnieżnego Kotła przecina żyła bazaltu, najwyżej położona w środkowej Europie intruzja skał wylewnych, którą porasta unikatowy zespół roślinny. Występuje tu endemiczna skalnica bazaltowa, relikt glacjalny – skalnica śnieżna oraz bardzo rzadkie rośliny, m.in.: paproć rozrzutka alpejska, gęsiówka alpejska, skalnica mchowata, naradka tępolistna, różeniec górski, zerwa kłosowa, kostrzewa pstra.

Przez Śnieżne Kotły prowadzi Ścieżka nad Reglami (biegnie nią zielony szlak ze schroniska „Pod Łabskim Szczytem” na Przełęcz Karkonoską).

Po minięciu Śnieżnych Kotłów Główny Szlak Sudecki trawersuje kamienną ścieżką północne zbocza Wielkiego Szyszaka (czes. Vysoke Kolo).

Diabeł ryfejski, duch Karkonoszy, który miał straszyć zapuszczających się w górskie ostępy ludzi. Mit wywodzi się sprzed tysiąca lat i łączy z pogańskimi wierzeniami. Stwór ten to personifikacja nieprzychylnych sił górskiej przyrody, które zagrażały człowiekowi. Marcin Helwig, twórca mapy Sudetów, na zboczach Karkonoszy narysował zoomorficzną postać, dziwnego stwora – skrzyżowanie gryfa, capa i jelenia Niemcy nazywali go w XVI-XVII w. Riphen Zabel (w luźnym tłumaczeniu: górski diabeł), potem Riibenzahl. W Polsce po II wojnie światowej przyjęła się nazwa Liczyrzepa użyta przez Józefa Sykulskiego, autora książki „Liczyrzepa, zły duch Karkonoszy”, Jelenia Góra 1945 r. Istnieje też ludowa nazwa diabła karkonoskiego – Rzepiór. Czesi zwą go po prostu Karkonosz. Diabeł ryfejski jest bohaterem setek legend, postacią opiewaną w operach, a jego mitem zajmują się naukowcy.