Kotły Wielkiego i Małego Stawu. Kocioł Wielkiego Stawu, choć w nazwie ma „wielki” to jest nieco mniejszy i mniej skalisty od sąsiedniego Kotła Małego Stawu. Obydwa kotły są pochodzenia polodowcowego; oddziela je grzbiet skalny – Owcze Żebro. Na dnie kotła, na wysokości 1225 m n.p.m., znajduje się największe jezioro w Karkonoszach – Wielki Staw o powierzchni 8,32 ha, i maksymalnej głębokości 24,4 m. Mały Staw znajduje się na wysokości 1183 m n.p.m. i ma odpowiednio 2,89 ha powierzchni oraz maksymalnie 7,3 m głębokości. Wielki Staw oddziela od niżej położonej doliny skalny rygiel, przez który przedziera się wypływający ze stawu Biały Potok (Mały Staw zamknięty jest moreną czołową, przez którą przepływa Łomnica). Ściany Wielkiego Stawu, tu i ówdzie porośnięte przez kosodrzewinę, osiągają wysokość 275 m ponad taflę jeziora (w Kotle Małego Stawu sięgają 200 m). Ściany kotłów są silnie urzeźbione i pocięte żlebami oraz rynnami; zimą tworzą się wielkie nawisy śnieżne grożące oberwaniem i lawinami. W Kotle Małego Stawu wytyczono wiele dróg wspinaczkowych. Kocioł Wielkiego Stawu objęty jest ochroną ścisłą i wyłączony z ruchu turystycznego.
Prócz kosodrzewiny na ścianach kotłów występują rzadkie gatunki roślin, wśród których warto odnotować: jarząb górski, wierzbę lapońską, wełnianeczkę alpejską, gnidosza sudeckiego, arcydzięgiela litwora, goryczkę trojeściową i porost naskalny – wzorzec geograficzny. Przy brzegach Wielkiego Stawu rośnie rzadki poryblin jeziorny (stanowisko najbardziej wysunięte na południowy zachód).
W wodach Małego i Wielkiego Stawu żyje reliktowy ślimak – wirek słodkowodny.
Legendy opowiadają o beczkach z winem, zatopionych w Małym Stawie, z którymi wiązano fakt, że po zejściu lawiny wody stawu nabierały czerwonej barwy. Ciekawostką jest też, że w końcu XIX w. staw był magazynem lodu, który pozyskiwano zimą. Lodowe bryły zwożone były rogatymi saniami do Karpacza i stąd rozwożone koleją po Prusach.
Podobnie jak Kocioł Wielkiego Stawu, tak Kocioł Małego stawu został w 1933 r. objęty ochroną ścisłą (obecnie w rezerwacie ścisłym KPN). W Małym Kotle (i na jego skraju) czynne są aż trzy słynne i uznane za „kultowe” schroniska:„Samotnia”- wzniesione w XIX w. i uznawane za najpiękniejsze w Karkonoszach, „Domek Myśliwski” – drewniany budynek wzniesiony przez hrabiego von Schaffgotscha oraz„Strzecha Akademicka” (stacja GOPR) – znane wśród narciarzy z doskonałych warunków śniegowych (trasa zjazdowa „Złotówka”).
Wokół Wielkiego i Małego Stawu prowadzi ścieżka przyrodnicza wytyczona fragmentami pieszych szlaków turystycznych i okrążająca stawy. Wiedzie z Polany przez Kozi Mostek do „Domku Myśliwskiego” i „Strzechy Akademickiej”, a stąd na Spaloną Strażnicę, Srebrny Upłaz do Słonecznika i Pielgrzymów i ponownie na Polanę.
Jej przejście zajmuje ok. 3 godz. i umożliwia zapoznanie się z najatrakcyjniejszymi aspektami przyrody Karkonoszy.
Wędrując nad przepaścistą ścianą kotła mijamy miejsce, gdzie stało schronisko Księcia Henryka, uruchomione przez RGV w 1889 r., które spłonęło w 1947 r. Teraz otwierają się przed naszymi oczyma rewelacyjne widoki na Kotły; w dole widać stawy, sieć szlaków i schroniska. Po około 35 min dochodzimy do miejsca, gdzie w prawo odchodzi żółty szlak przecinający granicę i prowadzący do czeskiego schroniska „Lućni bouda”. Kilkaset metrów dalej znajduje się Spalona Strażnica – podmokłe rozdroże na wysokości 1430 m n.p.m., gdzie niegdyś stała strażnica graniczna. W tym rejonie z trasą grzbietową łączy się droga na Śnieżkę.
Węzeł szlaków: niebieski schodzi do„Samotni” i „Strzechy Akademickiej”. My podziwiając rosnąca piramidę Śnieżki podążamy drogą przez Równię pod Śnieżką na Przełęcz pod Śnieżką (1394 m n.p.m.).
Węzeł szlaków: czerwony na szczyt Śnieżki i dalej na Przełęcz Okraj; czarny do Karpacza przez Biały Jar i Kopę (stacja GOPR), niebieski w kierunku Przełęczy Okraj; niebieski (czeski) ze schroniska Lućni bouda do Pecu pod Sneżkou.
Uwaga! Główny Szlak Sudecki skręca w lewo i prowadzi Doliną Łomniczki do Karpacza. Drugi szlak czerwony wchodzi na Śnieżkę (wejście ok. 30 min, zejście 20 min) i biegnie dalej Czarnym Grzbietem.